Słownik etymologiczny języka polskiego/czar
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
czar, czarować, czarownik, czarodziej, rozczarowany; prasłowo; tak samo zawsze i u wszystkich Słowian, czaroděj już cerk. w 9. wieku. Czesi jedyni ocalili pierwotne słowo, czára, ‘linja’, czarati i czarziti, ‘kreślić’, bo kreślenie było od »czarzenia« nieodłączne: kreślono (pociągano linje) nad człowiekiem przy zamawianiu. Lit. keras, ‘czar’, kerēti, ‘oczarować (urzec, słowem czy wzrokiem, uszkodzić)’, awest. czārā-, ‘środek’, ind. krnoti i karoti, ‘działa’, krtja- i kartra-, ‘czary’ (a dalej i lit. kurti, ‘budować’, t. j. ‘działać’, prus. kurke, ‘bożek urodzajów’, słowiań. kŭrczij, ‘kowal’?).
