Słownik etymologiczny języka polskiego/cuż
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cuż, to cuż (fałszywie i przez o pisane, ale dopiero w 16. wieku), ‘to znaczy’, ‘to jest’, w 15. wieku ogólne i bez to, ale z to częstsze; i to mazurskie c, zamiast polskiego cz, bo czu jest spójką potwierdzania, cerk. czu w nynieczu, tak samo w staroczes. czusz, cziż, tocziż (dziś zastąpione inną spójką podobnego znaczenia, totiż), rus. czu, wykrzyknik. Toczuż znaczy więc ‘toć’, dodaje objaśnienie; »aby w tego wierzyli tocuż w Jezusa«, »córki Syon cuż dziewki Jerozolimskie«; częste i w biblji, »ona to czuż mężowie« (czytać można to c i cz!), w kazaniu Wszystkich Świętych.
