Słownik etymologiczny języka polskiego/chwała
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chwała, chwałka, chwalić i liczne złożenia, po- itd.; chwalba, chwalebny, chwalny; bałwochwalca; naschwał, ‘na umysł, umyślnie’, dziś nieznane, w 16. i 17. wieku; zamiast chw- przez cały 15. wiek (ale już od 14. w.) fała, falić, falebny, niektóre zabytki postaci z chw- wcale nie znają; dziś zapomnieliśmy o f, utrzymało się tylko w nazwach, Falęcice, Falkowski; ufała w 15. wieku zamiast uchwała, ufalić. Jak w chory z *chwory, może chw- i w ch- się uprościć, przynajmniej powtarza się chała, chalić tak często w psałterzu i biblji, że trudno tu o samym błędzie pisarskim prawić. Prasłowo, takie samo u wszystkich Słowian, nabiera powszechnie i znaczenia ‘dziękowania’; serb. na(ch)walice, nawo (z nachwao, nasze naschwał), ‘umyślnie’, ufal’, ‘nieumyślnie’, słowień. na chwal priti, ‘nadarzać się’; u Serb. i Bułg. narzeczowo toż f, co u nas. Pień z sk-, nord. skvala, ‘wzbierać’ (o wodzie i mowie), niem. Schwall, schwellen. Samochwał = Chwałko, Chwałecki, u Potockiego, i i.
