Słownik etymologiczny języka polskiego/chopić się

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

chopić się, ‘chwycić się’, stąd pochop, pochopny do czego, wychopić, ‘wyrwać’, częstotliwe chapać; chapnąć, chapanka. Prasłowiańskie, chociaż brak go dziś na Południu; jest u nas, na całym Zachodzie i Rusi, w znaczeniu umysłowem i u Czechów, szczególniej w złożeniu z po-, pochopiti, ‘pojąć’, jak niem. begreifen do greifen, Griff; pochop i nazwa ‘ptaków drapieżnych’ i ‘katów’. W cerkiew. tylko z nosówką, ochąpiti, ‘ująć’, chąpati, ‘chwytać’ (niby stąp- i stopa), a z wokalizacją na e: szępa, ‘chwyt’, ale to wcale inny pień (p. skąpy). W dawnym języku nierównie częściej używane, szczególnie w biblji: »chopili się bogów« (»jęli się«, Leopolita), »chopiwszy się dziewki« (»wziąwszy«, Leopolita), »mirzwa wiatrem wzchopiona«, »pochopić koncerz« (»pochwycić«, Leopolita).