Słownik etymologiczny języka polskiego/chałupa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chałupa; chałupować w 16. w., jak w czeskiem, ‘rozbijać’, ‘drapieżyć’ (o wojsku i ciurach); tylko u Słowian zachodnich; narzeczowo i chałpa; ‘plecionka’ z chałągi, cerkiewnej nazwy ‘płotu’; serb. chaluga, ‘zarośle, las’, ‘debra’, słowień. chaloga, ‘co woda nanosi’, czes. dawne chalużnik, ‘co dybie z za krzaka’, u nas charłężnik (z mylnie wstawionem r), w tem samem znaczeniu, w 16. w., do dziś u Kaszubów charłężic, charłężnik, o ‘kradnących po ogrodach, polach, lasach’. Chałupa (albo piekuta r. 1500), pierwotnie ‘ogrodzenie z plecionego zielska, sitowia, pręcia’, różni się od cerk. chałągi (białorus. chałuha, ‘chałupa’) tylko przyrostkiem -p zamiast -g.
