Słownik etymologiczny języka polskiego/chłąd
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chłąd, chłędu (Chłędowski), w dalszem urobieniu chlust (z ju obok ą, co nie razi wobec stałej oboczności u i ą), ‘łodygi, badyle’ (por. rus. chłyst, ‘pręt’, a nasze chłystek, pogardliwe, o ‘hołyszu’), chlust osobliwie ‘wiecha (brzózka do wycierania komina)’, ‘badyl, drążek’, ‘nać’; cerk. chłud, ‘pręt’, rus. chłud, ‘drąg’, ‘pawąz’, chłudjo, ‘krzak’, ‘chróst’, serb. chlud, ‘pawąz’, czes. chloud, ‘laska, kij’, chloudí, ‘chróst’, chloudek, ‘wynędzniały’. Pień skland-, o ‘chwianiu się’, lit. sklandyti, sklendżu, ‘chwiać’.
