Słownik etymologiczny języka polskiego/ceklarz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ceklarz, ‘siepacz’, ‘pachołek’, »zbirom albo ceklarzom« r. 1600, ceklować albo »ceklatum chodzić«, ‘wałęsać się po nocach’; czes. cerklirz, a to z niemiec. Zirkler, ‘pachołek’, z łac. circator, niby ‘(domo)krążca’, od circare, ‘krążyć’, od circus, ‘koło’, (skąd nasz cyrk, cyrkówka, i cerkl, cyrkiel); ceklatum, łac. t. zw. supinum, jak równoczesne spaciatum, zamiast spacjować, ‘spacerować’.
