Słownik etymologiczny języka polskiego/córa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
córa, córka; w nagłosie d odpadło, co Czesi jeszcze piszą, dcera; cerk. dŭszti (czes. dci), drugi przypadek dŭsztere, z pierwotnego *dukti, duktere (kt przechodzi u nas w c), lit. dukte, 2. przyp. dukters, grec. thygater, niem. Tochter, pers. duchtar, ind. duhitar-. Znaczenie pierwotne nieznane; przypuszczano różne, między innemi: ‘duża’, ‘tęga’(?). W innych językach słowiańskich odbiegają postaci znaczniej od naszych: rus. docz, zdrobniałe donia, dońka; u Serbów kci, chci, z tci, dci, drugi przypadek kciere i cieri. Spieszczone: córeczka (bo córka zajęła miejsce córy zupełnie, podobnie jak matka), córunia, córuś. I na Litwie skrócenia, dukra, prus. podukre, (‘pasierbica’), obok dukti.
