Słownik etymologiczny języka polskiego/burka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
burka, ‘opończa’, w 17. wieku wyłącznie żołnierska, odznaka hetmana, dozwolona i żołnierzowi tylko po ścięciu Turka-Tatarzyna (szlachcica domatora, co burkę przywdział, wyprano za to kijami), więc należy się jej wywód ze Wschodu, jak i kierejce; »Sobieski lekką okryty burką dla zaszczytu«, »wodzów przybrali w buzdygany i lipnickie burki«. Do nas przyszła nazwa ze Wschodu, Rusi, nie naodwrót, ale na Wschodzie tylko nazwy koloru nadają się do jej wykładu, tur. pers. bur, o ‘rudawym’, ‘lisim’, mong. bürüj, ‘ciemny’. Natomiast innego pochodzenia może być przymiotnik następny:
