Słownik etymologiczny języka polskiego/brzask
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
brzask, brzeszczy się, ‘dnieje’, a od obocznego brzazg: na brzeżdżeniu, psałterz (»z zarania«, puław.). Jest dwojaka postać, z dźwięczną i z niemą (zg i sk), i dwojakie znaczenie, o ‘szarzeniu dnia’, ‘jutrzence’, i o ‘rzadniejącym (kisnącym) smaku’, przeniesione ze wzroku. Prasłowo w obu postaciach i znaczeniach; cerk. probrězg, ‘brzask jutrzenny’, czes. brziska i brzeżdi se, rozbrzěsk i zabrězh, ‘zaranie’, ‘świt’; cerk. obrězgnuti, rus. obrjeznut’, o ‘skisiałem mleku’; u nas obok obrzask, obrzazgły, rus. briezgat’, ‘brzydzić się’, ‘pogardzać czem’. Litew. apybrēszkis, ‘świt’, brēszko, ‘zaświtało’, może dalej i ind. bhrādżate, awest. brāzaiti, ‘jaśnieje’, ‘świeci’.
