Słownik etymologiczny języka polskiego/bonować
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bonować, ‘używać’, ‘dobrze żyć’, już u Mączyńskiego r. 1564; od łac. bonus, ‘dobry’ (stąd i bon; abonować, abonament, z franc. abonner; bona, franc. bonne; bonifrater, ‘zakonnik św. Jana Bożego’; bonifikacja); co innego narzeczowe bonić, ‘krasić, maścić potrawy’, z niem. bohnen, o tem samem znaczeniu, dziś ‘woskować posadzki’. Bończa (herb), od Bonifacy, jak Amadeja, Larysza, od imion chrzestnych.
