Słownik etymologiczny języka polskiego/Serb’

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

Serb’, zbiorowe; Serbin (osobnik); u nas Sarbja (kraina nad Oderą), Sarbin (z pierwotnego sŭrb-, niem. Surben, Sorben, łac. Sorabi; odmiana sĭrb-; p. pasierb z pasirzb). Nazwa dwu wielkich szczepów słowiańskich: jeden na Północy, między Łabą i Oderą (część jego do dziś ocalała w Łużyczanach); drugi za Dunajem, na Bałkanie. Od nich przychodzili do nas w 16. i 17. wieku gęślarze z gęślami, Serbowie z serbami, i przygrywali, wkońcu tylko chłopom. Nazwa powtarza się w pasirzb; Serb (niepolska postać, z cerk. srb, łuż. serb) przezwany od pokrewieństwa (mlecznego), pasirzb niecałkiem mu równy (?); p. sarbać. W 17. wieku »serbska oracya (albo pieśń)«, o ‘sprosnych żartach’.