Słownik etymologiczny języka polskiego/Samojedź
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
Samojedź, dziś nazwa szczepu fińskiego, najbardziej północnego; pierwotnie nazwa wszelakich ‘dzikusów, psiogłowców’: »jak samojedź krzywousta«, w Polikarpie 1450 r., »w pogańskie samojedzi i wnętrzne niezgody (u Tatarów)«, »w samojedzi« (‘jedząc się nawzajem’), w 17. wieku; znaczy ‘ludożerców’, których z postępem wiedzy geograficznej odsuwano coraz dalej na Północ, gdy u Herodota siedzą na Południu (jego Androfagoi, to Mordwa).
