Słownik etymologiczny języka polskiego/Mikołaj
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
Mikołaj z grec. Nikolaos; Nikora w 12. wieku, Mikora (ta sama osoba) w 13. wieku; Niklot, ostatni (pogański) książę Luciców; mikołajki, nazwa roślinna z 15. w.; mikuś, nazwa tańca: »dosyć krótko tańcował mikusia«, »podpiwszy, jeśli grają, mikusia wywija«, co raz u Potockiego; jeszcze u Załuskiego 1753: »szalonos podrigare mikusios«; ludowe do dziś, »mikusia skakać«; na Litwie nazwa dawnego tańca; może i we związku z niedźwiedziem, obzywanym miszką na Rusi(?). Nazwa sama przybiera różne postaci: Mikuła (por. Mikulicz), Michnik; rus. Mikita, i u nas znane: »lis-mykita«, przemykicić, ‘oszukać’; sam święty zażywał na Rusi (»buty Mykuli bohom«, jeśli Bóg umrze, u Potockiego) nierównie większego miru niż u nas i u Greków.
