Słownik etymologiczny języka polskiego/Litwa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
Litwa, litewski, litewszczyzna, Litwin (przeniesione i na ‘kawki’, znany specjał litewski: »litwa leci«, ‘kawki’); słowiańska nazwa (w kronice Nestorowej ruskiej, u pisarzy polsko-łacińskich w 13. wieku: Litwa, przemienione później na Litua, lituanicus), z domowej Lietuwa (stąd Lietuwninkas, ‘Litwin’, lietuwiszkas, ‘litewski’), od tegoż pnia co i nasza nazwa lata (lać-, od deszczów?). Powtarza się widocznie w nazwie Łotwy, Łotyszów: Latwiejis, i Letgoły (gałas, ‘koniec, kraj’, jak Zemgallen, ‘nizowie’). Utożsamiają nazwę Litwy z łac. litus, ‘wybrzeże’, ale Litwa właśnie nad morzem nie siedziała, stroniła od niego zawzięcie. I nazwa Bałtyku bynajmniej nie litewska (niby od bałtas, ‘biały’), lecz sztuczna, przez Adama Bremeńskiego około r. 1070 wytworzona (z łac. Baltia, Plinjuszowego). Nazwa Prusów nie pierwotna, Ptolemeusz jej nie zna, chociaż szczepy pruskie (Golędź i Sudowię) wyraźnie wymienia, nadana widocznie później jedynemu szczepowi litewskiemu, co od morza nie stronił.
