Słownik etymologiczny języka polskiego/-kolwiek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
-kolwiek dodajemy, dla uogólnienia, do zaimków i przysłówków: kto-, co-, kiedy-, jak-, itp. (dziś -bądź, por rus. chtonibud’ itp., coraz częstsze). Złożenie rozrywały dawniej słówka wszelakie, np. »kto mi kolwiek powie«, »kto się kolwiek... kocha« (jak »dla cię Boga proszę«). Obok -kolwiek istniało i kolwie, rozszerzone z koli (ktokoli, ktokole) przyrostkiem -wie (por. led-wie), do czego wkońcu nowy przyrostek -k (por. owszejki, wnetki) przybrano; ani z czasownikiem (wie), ani z rzeczownikiem (wiek) nie ma -kolwiek nic spólnego.
