Słownik etymologiczny języka polskiego/*stój-
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
*stój-, w dawnem stojny, stojność, ‘pewność’, dziś tylko we złożeniach: dostojny, dostojeństwo, przystojny, nazwa herbowa Ostoja; stójka, ‘warta’, stójkowy; stojak, ‘figiel’ (w 16. wieku, np. przy »ciągnieniu kota«), ‘figlarz, darmojad’, np.: »tego stojaka, co nic nie robi«, i o ‘posągach (świętych)’: »stojakom i obrazom niemym«; p. stać; stój obok staj(a); stójło; stojączki, ‘sierpień’ (p. Miesiące), ale przysłowie: »własny nieboszczyk Dąbek, co w stojączki zdechł«, z 17. wieku, chyba nie o ‘sierpniu’ prawi.
