Słownik etymologiczny języka polskiego/żyrzec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
żyrzec, albo żerzec (por. żeniec i i.), żyrca i żerca, tłumaczy w 15. wieku ‘szafarza weselnego’ w ewangelji o Kanie Galilejskiej i o cudzie z winem; jest to nasz jedyny niemal bałwochwalstwa szczątek, bo żĭrĭc, żrec, to nazwa ‘ofiarnika pogańskiego’, od cerk. żrěti, żrą, ‘ofiarować’, żrtwa (rus. żertwa), ‘ofiara, obiata’, żĭrĭc, ‘kapłan’; lit. girti, ‘chwalić’ (geras, ‘dobry’), prus. girimai, ‘chwalimy’; ind. grnāti, ‘wzywa’, gīr-, ‘chwałospiew’, awest. āgairjāt, ‘wychwala się’.
