Słownik etymologiczny języka polskiego/żuć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
żuć, żuję; żwać, żwę, żwiesz; od żwać: żwawy, co w 16. i 17. wieku znaczyło ożuwcę, t. j. ‘obmówcę, oszczercę, co ożuje kogoś’; dopiero od 18. wieku nabrało nowego znaczenia, o ‘zwinnym, rzeźkim’; ożuwca od ożuwania; żujka; żuchwa, jak brzechwa (do żuchwy należy żuchliwy; żuchtać, ‘gryźć’; żuchleć, ‘jeść wolno’, żuchel(ek), ‘kawałek’). Bezokolicznika żuć nie znają inni Słowianie (cerk. żwati, żują, tak samo czes., rus., łuż.), więc może to dopiero dorobione u nas, jak i u dolnych Łużyczan (żuś, żuju). Lit. żiaunos, ‘żuchwa’ (por. bułg. żuna, ‘warga’); niem. kauen (dawne chiuwan; Wiederkäuer, ‘przeżuwacz’).
