Słownik etymologiczny języka polskiego/żdać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
żdać, ‘czekać’; częstotliwe: ożydać, ‘oczekiwać’; w 14. i 15. wieku ogólne, ginie już w 16. wieku; »żdał drugich siedmi dniów«, biblja (»czekał«, Leopolita); »czekając ożydałem pana (w psałterzu florjańskim: »czakają czakał jeśm gospodna«; w puławskim: »czekając czekał«); »ani żdał odpowiedzienia«, Sprawa Chędoga 1544 r. Prasłowo; cerk. żdati, żidą i żdą, ‘czekam’, rus. żdu, dożydajuś, czes. żdáti, żdu; lit. geidżiu, geisti, ‘pragnę’, gaidas, ‘życzenie’, prus. geide, ‘czekają’, sengidaut, ‘uzyskać’; niem. Geiz, ‘skąpstwo’, dawne gīt.
