Słownik etymologiczny języka polskiego/żadać się

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

żadać się, żadzić się, ‘brzydzić się’, częste jeszcze w 17. wieku, np. u Potockiego: »czym się ludzie żadzą«, »choć się tym żadzi«; w psałterzu: »męża zgłobliwego żadać się będzie gospodzin« (żadzić się, w puławskim), »żadający są się zczynili«, ‘obmierzli’, żadanie, żadzenie, ‘obrzydzenie’, żadliwy, żadny, ‘brzydki’, nieżadna, ‘ładna’. Powtarza się u Łużyczan: żadaś se, ‘brzydzić się’. Z pierwotnego gēd-; z wokalizacją a: gad, p. (jak sēd-: sad-). Lit. gēda, ‘wstyd’, gēdingas, ‘wstydliwy’, gēdinti, ‘wstydzić’, prus. gīdan; ‘wstyd’, negīdings, ‘bezwstydny’; niem. Kot, ‘gnój’, z quād, ‘zły’.