Słownik etymologiczny języka polskiego/żądać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
żądać, żądza, żądny; pożądliwość; żądający, w znaczeniu biernem (jak dawniej w tym imiesłowie stale): ‘pożądany’ (czes. żádouci). Prasłowo; cerk. żędati, żężdą i żędają, żężda; słowień. żeja, ‘żądza’; serb. żedja; czes. żádati, żádosť, ‘żądość’; rus. cerk. żażda, żadat’, ‘żądać’. Prasłowo, z tą cechą, że -n ze pnia czasu teraźniejszego uogólniono (jak w siąkać); lit. pasi-gendu, ‘pożądam’, ale w bezokoliczniku bez n czasu teraźniejszego: pasi-gesti, gedauti, ‘pragnąć’, gedēti, ‘tęsknić’, z wokalizacją ā: godas, ‘żądza’, godus, ‘chciwy’, godētis, ‘pragnąć’; awest. dzaidjat, ‘prosił’; grec. thessasthai, ‘prosić’, pothos, ‘pragnienie’.
