Słownik etymologiczny języka polskiego/świdwa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
świdwa, świdba, ‘dereń’, dla jaskrawo czerwonej kory; prasłowiańskie (u innych Słowian swiba i siba, już w cerk. swibĭn, serb. swibań, nazwy ‘czerwca’ lub ‘maja’; albo: swida, swid); pień swid-, o ‘świetle, jasności’, litew. swidus, ‘jasny’, swidēti, ‘świecić się’, łacińskie sīdus, ‘gwiazda’, anglosas. svitol, ‘jasny’. Narzeczowo i u nas siba, sibina.
