Słownik etymologiczny języka polskiego/łobuzie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
łobuzie (15. wiek), ‘zarośle’, łabuzie, łobozg, ‘zielsko, chwasty’; »w błocie, łabuziu i trzcinie«, »lichym łabuziskiem«; słowo dziś zapomniane, ocalało w nazwie łobuza, ‘ulicznika’, łobuzować (się). Postać zmienna, tak co do pnia, jak i co do przyrostka, np. Marcin z Urzędowa pisze: »w Labuziu« (t. j. łabuziu), W. Potocki: »rzucane w łobazie dziecko«, »grzechów łobazy«. Słowo istnieje tylko u nas i na Rusi, tam oznacza i wszelakie ‘przybory z plecionek’, a wkońcu i całe ‘budy, kramy’, łabaznik ‘handlarz zbożem czy mąką’. Nazwy: Łoboz; Łobzów, Łobżenica. Łobuz o ‘uliczniku’ całkiem dowolne (por. lampart). Pień łab-, łob- (por. wyżej łabaj?) znamy zresztą z serb. i czes. lábati, ‘chłeptać, łykać’, słowień. labotati, ‘paplać’; rus. łaboz, ‘pochlebca’, łabzit’, ‘schlebiać’; cerk. łobzati, częstotliwe łobyzati, ‘całować’.
