Zgoda sandomierska. Dnia 9 kwietnia 1570 r. zgromadził się w Sandomierzu zjazd polskich dysydentów a mianowicie luteranów, kalwinistów i braci czeskich celem porozumienia się co do wspólnej akcji wobec katolików i co do ułożenia wspólnych zasad wiary. Te wspólne zasady wiary, ułożone w formułach tak ogólnikowych, aby każde z trzech wyznań mogło je rozumieć na swój sposób, nazwano „zgodą sandomierską“. Nie zadowoliły one nikogo, zwłaszcza luteranów, z powodu zbyt ogólnikowego ujęcia nauki o Wieczerzy Pańskiej i miały wartość raczej tylko polityczną, jednocząc te wyznania na lat kilkadziesiąt w zwarty obóz przeciwko katolikom (ob. Reformacja w Polsce). W dziejach protestantyzmu „zgoda sandomierska“ ma znaczenie jako jedna z wielu prób zjednoczenia wyznań protestanckich, która, podobnie jak ułożona w sześć lat później w Niemczech „formuła zgody“ (ob. Formula concordiae), nie osiągnęła zamierzonego celu.
