Rabbi (hebr. mistrz, wielki, mój pan), tytuł zaszczytny, nadawany przez żydów już za czasów Chrystusa znawcom Pisma św. Na oznaczenie wyższego stopnia czci używano wyrazów rabboni lub rabban. Z tego pochodzi nazwa rabinów (żargonowe rebbe), duchownych żydowskich. Nie są oni kapłanam i, nie składają żadnych ofiar, ani nie tworzą hierarchji i różnią się między sobą tylko stopniem poważania i wziętości u wiernych. Jako duszpasterze (rabini urzędowi) są duchownymi funkcjonariuszami żydowskich gmin wyznaniowych, wybieralnymi i płatnymi przez nie. Jako znawcy talmudu pełnią urząd nauczycielski w bożnicy i w szkołach talmudycznych i rozwiązują wątpliwości co do stosowania zasad talmudu. W Polsce są wybierani przez gminę wyznaniową i zatwierdzani przez rząd. Do kompetencji rabina należy: nadzór nad urządzeniami religijnemi, funkcjonarjuszami wyznaniowymi i nauczycielami religji, prawo udzielania ślubów i rozwodów oraz obowiązek wygłaszania kazań w soboty i święta.
