Pokora, niewiedząca o sobie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Pokora, niewiedząca o sobie |
| Pochodzenie | Pod lazurową strzechą |
| Wydawca | Instytut Wydawniczy „Bibljoteka Polska“ |
| Data wyd. | 1922 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
POKORA, NIEWIEDZĄCA O SOBIE.
Modlitwy Pańskiej życiotwórcze słowa,
składane do niej w dzieciństwie rączęta...
każdy to zgubi — a jednak zachowa,
zapomni — jednak dziwnie zapamięta.
Na szczyt Taboru przemienienia duszy
wbiega przyziemna, jak pełzanie, ścieżka,
aż serce szlochem bezdennym się skruszy
i, jak w celniku, Chrystus w niem zamieszka.
A wtedy Słowo, szeptane przed laty,
niby myśl własna — samo się przypomni
i szeptać będziesz je do tchu utraty,
jak ludzie płaczem szczęścia nieprzytomni.
I dłonie znajdą się same i splotą
a z ust westchnienie potoczy się perłą...
duszę zahaczysz anielską tęsknotą
i na kolana ją rzucisz pod berło
Boga Żywego, przed którym się zegnie
ona i prochy włosami zamiecie...
A kiedy „amen“ dzwonem się rozlegnie,
to po raz który będziesz już, jak dziecię.
„Ojcze nasz“ mówił w najgłębszej pokorze...
A ta — gdy wiarą ducha wyogromni —
poruszy góry i cofnie w głąb morze.
— Jeśli — o sobie — pokorze — zapomni.
