Ach, Słowa trzeba nam, co w jeden wcieli dźwięk,
Miłości naszej hymn, żałoby naszej kiry,
Modlitwy naszej łzy, rozpaczy naszej jęk,
I piersi naszej gniew, i pragnień naszych wiry!
Ach, hasła trzeba nam, co w jeden zleje prąd
Rozpierzchłych naszych sił nieskrysztalone fale —
I pchnie na gładką toń, na cichy wniesie ląd
Bezsterną ducha łódź, co mknie w burzliwe dale!
Ach, hasła trzeba nam, co w jeden zwiąże ruch
Słabości naszych srom, i naszych krzywd pogardę —
I głody naszych ciał i głody naszych dusz,
I kajdan naszych szczęk — przeogni w miecze twarde!
Ach, hasła trzeba nam, co w jeden zwiąże ruch
Budzących się na czyn, niesfornych sił porywy —
I upotężni myśl — i uolbrzymi duch —
I mieczem skrzepi dłoń, a czoła — lwiemi grzywy!
Jakkolwiek zbudzi nas ten życia nowy dreszcz:
Czy z jednych zabrzmi ust, czy z piersi milijona —
Czy je objawi nam natchniony jeden wieszcz,
Czy ludu tłumna czerń swych sił uświadomiona,
Potężna niby lew i niby wieszcz natchniona —
Niech zabrzmi hasło to, niech wzburzy nasze łona,
Niech zabrzmi niby grom, co budzi z snu plemiona!
