Morze w rannych mgłach leży. Liljowe opary
Odbijają od brzegu, unoszą się, płyną,
Wzdymają siny żagiel nad łodzi łupiną,
Korabie duchów pełne, powietrzne galary.
Wszystkie na wschód, na świata dziewiczy zrąb stary,
Gdzie jeszcze szumi baśni przedwiekowe wino,
Gdzie biorą kształt i ciało sny piękne i mary...
Tam rzucają kotwicę, lądują i giną.
— Teraz pij świeżość ranka z ametystów czary,
Zanim ją w bronz przetopią słoneczne pożary,
I ku duchom wznoś toast, nim w blaskach przeminą!
Teraz puść oczy mglistą, bezbrzeżną równiną
I słuchaj, jak od Molo aż do Portofino[2]
Drżą srebrne struny morza ruszonej cytary!
↑Molo duca di Galliera di Lucedio w Genui, czyli w potocznej mowie krócej: Molo Lucedio — grobla 1650 m długości, będąca przedłużeniem molo Nuovo (z XVIII w.) i zamykająca od strony morza t. zw. Avamporto dla okrętów wojennych. Molo ma swą nazwę od ks. Galliera (um. 1875), który na budowę grobli i rozszerzenie portu dał 20 milionów.
↑Portofino — osada rybacka i przylądek tejże nazwy na Riviera di Levante na południowy wschód od Genui.
