Poezye Tomasza Kajetana Węgierskiego/Fanatyzm
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Poezye Tomasza Kajetana Węgierskiego |
| Wydawca | Jan Nep. Bobrowicz |
| Data wyd. | 1837 |
| Druk | Breitkopf et Haertel |
| Miejsce wyd. | Lipsk |
| Źródło | skany na Commons |
| Indeks stron | |
Krzyż w jednej ręce, żelazo ma w drugiej,
Zasłonił oczy, pozatykał uszy,
Tak świat obiega, jak jest w sobie długi,
Wszystkiego dotknie i z gruntu poruszy.
Gdzie tylko przeszedł, krwią ludzką spluskany,
Dojdziesz go czarnym zostawionym śladem,
Lubi kaleki, śmierć, nędze i rany,
Pije łzy cudze, tuczy się swym jadem.
Gdy złych od dobrych świat zobaczy przedział,
Temu Sędziemu co na ten czas rzeczem?
Który swym Uczniom wyraźnie powiedział,
Ja was na ziemie nie posyłam z mieczem.
Czy Molochowe wskrzeszamy obrządki,
Gdzie krwią człowieka błagany Bóg srogi?
Czy Buzyrysa milsze nam pamiątki,
Który zabijał przychodnie w swe progi?
Oto syn tłumiąc przyrodzone prawo,
Z własnego ojca uczynił ofiarę;
Ten padł, ów nad nim trzymając broń krwawą,
Wraz woła ranny z raniącym za wiarę.
Wiaro! ty czysta przysłana na ziemię,
Ale cię człowiek zabobonem szpeci;
Ty chcesz by ludzkie kochało się plemie
Jako jednego ojca jedne dzieci.
Bóg od nas wszystkich wyciąga swej chwały,
Pod jednym żyje naród ludzki Panem;
Afryckich pustyń tułacz ogorzały,
Z Japonem, albo Chińczyk z Luzytanem.
Za cóż dla wiary miecz kto w ręku nosi?
Pokrzywdza Niebo i Prawo Natury:
Kiedy ktoś ręce równo ze mną wznosi
Nie potępiać go, on je wzniósł do góry.
Czyż to nie lepiej Rzym rozumiał stary?
Aby zamieszkom powszechnym zaradził,
Szczęśliwe skutki z różnej robiąc wiary,
Bogi narodów w stolicę wprowadził.
Gdy różne Bóztwa ręce sobie dały,
Serapis został Jowiszowym bratem,
Eufrat się z Tybrem w jedno łoże zlały,
Rządził Rzymianin uciszonym światem.
Jeźli niebaczność dotąd była głucha,
Idź ktoś wykroczył przykładami temi;
Człowiek szczególniej niech zwierzchności słucha,
A tego wielbi co jest ojcem ziemi.
Nie mamy prawa z bronią w ręku pytać,
I o rzecz świętą pastwić się nad bratem;
Ty co te wiersze będziesz kiedyś czytać,
Wspomnij że chciałem być sędzią nie katem.
Jam ci z rąk wydarł oręż zgotowany
I ślepy zapęd z wolna ułagodził,
Żeś się nareszcie i sam przekonany
Z rozumem, sercem i wiarą pogodził.
