Arder solea dentro il mio ghiaccio il fuoco,
Or m’è l’ ardente fuoco un freddo ghiaccio,
Disciolto amor quell’ insolubil laccio,
E doglia or m’è, che m’era, festa e gioco.
Quel primo amor, che mi diè posa e loco,
Nelle miserie mie n’è grave impaccio
All’ alma stanca; ond’io gelido giaccio,
Com’ uomo a cui di vita riman poco.
Ahi cruda morte, come dolce fora
Il colpo tuo se, spento un degli amanti,
Cosi traessi all’ ultim l’altro, ora!
Jo non trarrei or la mia vita in pianti,
E scarco del pensier che m’ addolora,
L’aer non empirei di sospir tanti.
Niegdyś w mym lodzie był żar, teraz żary
Mrożą mię lodem; zerwane ogniwa
Miłości, których nie łatwo co zrywa.
I szczęście moje przeszło w ból bez miary.
Ta pierwsza miłość, nędz moich osłoda,
Teraz mi piersi ciężarem przywala;
Tak samo życie kiedy się oddala
Z ciała, zostanie zimna, martwa kłoda.
Śmierci okrutna! o jakżebyś słodką
Była kochankom, gdybyś ciosem jednym
Pierwsze zabiwszy, zabiła oboje.
Ja bym na świecie nie był już sierotką,
Łzyby mi chlebem niebyły powszednym,
Na wiatrby nieszły te westchnienia moje.
