Poezye Adama Mickiewicza/Przypomnienie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Przypomnienie |
| Podtytuł | Sonet |
| Pochodzenie | Poezye Adama Mickiewicza, str. 139–140 |
| Wydawca | drukiem Józefa Zawadzkiego |
| Wydanie | 1. |
| Data wyd. | 1822 |
| Miejsce wyd. | Wilno |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tom I |
| Indeks stron | |
Lauro! czyliż te piękne wieków naszych lata,
Jeszcze się kiedy twojej malują pamięci?
Kiedyśmy sami tylko i sobą zajęci,
Dbać nie chcieli o resztę obcego nam świata.
Chłodnik, co się zielonym jaźminem wyplata,
Strumień, co z miłym szmerem po łące się kręci
Tam nas często wzaiemne tłumaczących chęci,
Poźnéj nocy miłośna osłoniła szata.
A xiężyc s pod bladego wyjrzawszy obłoku,
Snieżne piersi i złote rozświecał pierścienie,
Boskiego wdziękóm twoim przydając uroku.
Wtenczas serca porywa słodkie zachwycenie,
Usta się spotykają, oko ginie w oku.
Łza ze łzą, i z westchnieniem miesza się westchnienie!
