[3]Do Dziatek Polskich.
PACIERZ.
(POWIASTKA.)
Raz mówił Ojciec do Mieczysława:
« Pamiętaj moje dziecię,
« Jeśli chcesz by na świecie
« Dobrze ci się działo,
« Niechże Boską chwałą,
« Każda się twoja zakończa sprawa. »
Mieczysław przyrzekł. — Było to w chwilę
Kiedy on z Ojcem bawił się mile
W całéj swobodzie,
W ładnym ogrodzie; —
Gdzie piękne kwiaty
Schlebiały oku, —
Choże kamraty
Ścigały w kroku, —
Gdzie mu gry, huśtawki,
I inne zabawki
[4]
Tyle uciechy dały przyjemnéj,
Że nie chciał odejść aż nocy ciemnéj.
A więc zmęczony, wrócił do domu.
Zaledwie przybył; — w brew zwyczajowi,
Bo nic nie mówiąc wcale nikomu,
Daléj do łóżka, ku spoczynkowi.
Lecz nazajutrz rano,
Skończywszy śniadanie,
Gdy chłopca wołano
Z xiążką na czytanie:
Chociaż biegł z ochotą,
Nic wcale nie umiał;
Tak że Ojca zdumiał
Tą swoją głupotą!.....
Myślicie pewno, że to jest próżniaczek,
I nigdy Ojcu lepiéj nie czytuje;
Otóż przeciwnie. — Mieczysław, chłopaczek
Zwykle pojętny, dobrze się spisuje.
Czemuż więc pamięć, utraca tą razą?
Czemu pojęcie mu się przeniewierza?
Oto dla tego: że Boską obrazą
Wilją zakończył, nie mówiąc pacierza.
T. D. J.
PARYŻ – W DRUKARNI L. MARTINET, PRZY ULICY JACOB, 30.
• PDF 
• MOBI 
