O wilku i baranie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | O wilku i baranie |
| Rozdział | Bajka o wilku i jagnięciu |
| Pochodzenie | Biernata z Lublina Ezop |
| Redaktor | Ignacy Chrzanowski |
| Wydawca | Akademia Umiejętności |
| Data wyd. | 1910 |
| Druk | Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Tłumacz | Anonimowy |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  |
| Indeks stron | |
2. O wilku i baranie.
Wilk, pijąc na górze z stoku, ujźrzał barana, na dole daleko pijącego; przybliżawszy, sfukał go: „Baranie! czemu mi mącisz wodę?“ Zląkł się baran i prosił, aby mu odpuścił, jako niewinnemu, gdyż on, daleko niżej pijąc, wilkowi wody wzgórę nie mógł mącić ani o tym myślił. A wilk gromił: „Nie wymówisz się, zdrajco, wszędy mi wadzisz; ociec, matka i wszystek ród twój zawsze mi się przeciwi, a tobie to dziś skórą zapłacić“.
Dawna przepowieść jest: kto chce psa uderzyć, łatwo kija dostać. Mocarz, gdy ubogiemu szkodzić, łacno przyczynę najdzie; już dosyć winien, kto się przeciwić nie może.
Fabuły Ezopowe
