O miłości (Stendhal, tłum. Żeleński, 1933)/Tom II/Kodeks miłosny z dwunastego wieku I - XXXI

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Stendhal
Tytuł	O miłości
Wydawca	Bibljoteka Boya
Data wyd.	1933
Druk	Drukarnia Zakładów Wydawniczych M. Arct, S.A.
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Tadeusz Boy-Żeleński
Tytuł orygin.	De l’amour
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały tom II Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały tekst Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[329]

KODEKS MIŁOSNY Z DWUNASTEGO WIEKU.

I

 Powołanie się na małżeństwo nie jest dostateczną wymówką od miłości.

II

 Kto nie umie ukrywać, nie umie kochać.

II

 Nikt nie może się oddawać dwom miłowaniom.

IV

 Miłość może zawsze wzrastać lub maleć.

V

 Niema smaku to, co jedno z kochanków bierze siłą od drugiego.
[330]

VI

 Mężczyzna kocha zazwyczaj aż w dobie pełnej męskości.

VII

 Po śmierci jednego z kochanków, nakazuje się drugiemu dwuletnie wdowieństwo.

VIII

 Bez poważnej przyczyny nikt nie może być pozbawiony praw miłosnych.

IX

 Nikomu nie godzi się kochać, o ile go nie zachęcono nadzieją wzajemności.

X

 Skąpstwo zazwyczaj wygania z domu miłość.

XI

 Nie godzi się kochać tej, którą byłaby wstydem żądać w małżeństwo.

XII

 Prawdziwy kochanek pragnie pieszczot jedynie od tej którą kocha.

XIII

 Miłość rozgłoszona rzadko jest trwała.

XIV

 Zbyt łatwy tryumf odejmuje smak miłości: przeszkody dodają jej ceny.

XV

 Wszelka osoba, która kocha, blednie na widok tej którą kocha. [331]

XVI

 Kto ujrzy niespodzianie przedmiot miłowania, zadrży.

XVII

 Nowa miłość wypędza dawną.

XVIII

 Jedynie wartość osobista czyni godnym kochania.

XIX

 Gasnąca miłość umiera szybko i rzadko rozbłyśnie na nowo.

XX

 Zakochany zawsze jest lękliwy.

XXI

 Prawdziwa zazdrość zawsze wzmaga miłowanie.

XXII

 Od podejrzenia i z zazdrości wzrasta miłowanie.

XXIII

 Mniej sypia i mniej jada ten, którego oblega myśl o kochaniu.

XXIV

 Wszelki uczynek kochanka kończy się myślą o przedmiocie miłowania.

XXV

 Prawdziwej miłości to tylko zda się dobre, o czem wie, że się

podoba kochanej osobie. [332]

XXVI

 Miłość nie może niczego odmówić miłości.

XXVII

 Kochanek nie może się nasycić posiadaniem ukochanej istoty.

XXVIII

 Lada podejrzenie sprawia, że kochanek lęka się wszystkiego ze strony kochanej istoty.

XXIX

 Zbytni nałóg rozkoszy utrudnia poczęcie się miłości.

XXX

 Osoba, która kocha, zajęta jest obrazem ukochanego przed¬ miotu pilnie i bez przerwy.

XXXI

 Nic nie przeszkadza, aby kobietę kochało dwóch mężczyzn, a mężczyznę dwie kobiety^[1]. [333] Oto umotywowanie wyroku wydanego przez trybunał miłosny:
 Pytanie: Zali prawdziwa miłość może istnieć między osobami poślubionemi?
 Wyrok hrabiny Szampanji: „Powiadamy i stwierdzamy osnową niniejszego pisma, że miłość nie może rozciągać swych praw na dwie osoby zaślubione. Albowiem kochankowie, wzajemnie i bez przymusu, nie zniewoleni żadną koniecznością, użyczają sobie wszystkiego, gdy małżonkowie powinni z obowiązku cierpieć wzajem swą wolę i nie odmawiać niczego sobie wzajem...
[334] „Niechaj ten wyrok, który wydaliśmy z osobliwą rozwagą i po zasięgnięciu zdania wielu innych dam, będzie dla was prawdą stałą i niezłomną. Tak osądziliśmy, Roku Pańskiego 1174, trzeciego dnia kalendów majowych, terminu VII^[2]“.

1. I. Causa conjugii ab amore non est excusatio recta.
   II. Qui non celat amare non potest.
   III. Nemo duplici amore potest ligari.
   IV. Semper amorem minui vel crescere constat.
   V. Non est sapidum quod amans ab invito sumit amante.
   VI. Masculus non solet nisi in plena pubertate amare.
   VII. Biennalis viduitas pro amante defuncto superstiti praescribitur amanti.
   VIII. Nemo, sine rationis excessu, suo debet amore privari.
   IX. Amare nemo potest, nisi qui amoris suasione compellitur.
   X. Amor semper ab avaritia domiciliis exulare.
   XI. Non decet amare quorum pudor est nuptias affectare.
   XII. Verus amans alterius nisi suae coamantis ex affectu non cupit amplexus.
   XIII. Amor raro consuevit durare vulgatus.
   XIV. Facilis perceptio contemptibilem reddit amorem, difficilis eum parum facit haberi.
   XV. Omnis consuevit amans in coamantis aspectu pallescere.
   XVI. In repentina coamantis visione, cor tremescit amantis.
   XVII. Novus amor veterem compellit abire.
   XVIII. Probitas sola quemcumque dignum facit amore.
   XIX. Si amor minuatur, cito deficit et raro convalescit.
   XX. Amorosus semper est timorosus.
   XXI. Ex vera zelotypia affectus semper crescit amandi.
   XXII. De coamante suspicione percepta zelus interea et affectus crescit amandi.
   XXIII. Minus dormit et edit quem amoris cogitatio vexat.
   XXIV. Quilibet amantis actus in coamantis cogitatione finitur.
   XXV. Verus amans nihil beatum credit, nisi quod cogitat amanti placere.
   XXVI. Amor nihil posset amori denegare.
   XXVII. Amans coamantis solatiis satiari non potest.
   XXVIII. Modica praesumptio cogit amantem de coamante suspicari sinistra.
   XXIX. Non solet amare quem nimia voluptatis abundantia vexat.
   XXX. Verus amans assidua, sine intermissione, coamantis imagine detinetur.
   XXXI. Unam feminam nihil prohibet a duobus amari, et a duabus mu lieribus unum.
   Fol. 103.
2. „Utrum inter coniugatos amor possit habere locum?
    „Dicimus enim et stabilito tenore firmamus amorem non posse inter duos jugales suas extendere vires, nam amantes sibi invicem gratis omnia largiuntur, nullius necessitas ratione cogente; jugales vero mutuis tenentur ex debito voluntatibus obedire et in nullo seipsos sibi ad invicem denegare...
    „Hoc igitur nostrum judicium, cum nimia moderatione prolatum, et aliarum quamplurium dominarum consilio roboratum, pro indubitabili vobis sit ac veritate constanti.
    Ab anno MCLXXIV, tertio calend, maii, indictione VII“. Fol. 56.
    Wyrok ten zgodny jest z pierwszem prawidłem kodeksu miłosnego: Causa conjugii non est ab amore excusatio recta.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Stendhal i tłumacza: Tadeusz Boy-Żeleński.