Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Na drzewie zawisł wąż
[226]NA DRZEWIE ZAWISŁ WĄŻ.
Na drzewie zawisł wąż,
I rzekł szatan do Ewy:
»Patrz, pod ciemnemi drzewy
We śnie leży twój mąż.
Jemu mówił Jehowa 5
Tajemnicę stworzenia
Ze światła i z promienia,
Z miłości i ze słowa.
Ja ci dam tajemnicę
Duchów, Jehowy sług, 10
Że duch w Trójcy — to Bóg,
Słowo — trzy błyskawice.
Zwycięż na ziemi zgon,
Rozwesel cały Eden;
Ja w was dwóch będę jeden, 15
A we mnie ty i on.
Zdołaj duchy spłomienić,
Spokojny ciała dom
Chwilę zamienić w grom!
Trójcę w jedność zamienić! 20
Sama ogniami stlej,
A gdy się mąż zamroczy,
[227]
Patrz mu ogniście w oczy,
Usta z ustami zlej!
Szepcząc do ucha wciąż, 25
Czyń bez żalu i skruchy,
Ty i on — to dwa duchy,
Z wami trzeci ja, wąż.
Jeśli masz ognia mało,
To ściągnij oto dłoni 30
Po owoc tej jabłoni,
Jej duchem podkarm ciało.
Ty będziesz świata panią!...«
Lecz już z jabłkiem od drzewa
Biegła w płomieniach Ewa, 35
A szatan poszedł za nią.
Oto z ziemią się stało,
Co z gwiazdy trapionemi:
Promienność poszła z ziemi,
A duch węża wziął ciało. 40
|