Plac, nm., miejsce pod gołym niebem, służące do jakiego celu, gdzie ś. co odbywa; kawał ziemi, mający być zużytkowanym; obszar gruntu nie zabudowanego w mieście; obszerne miejsce wśród miasta, gdzie ś. kilka ulic zbiega, rynek; miejsce pod budowę domu; miejsce, na którym ś. coś znajduje, stoi; miejsce, gdzie się coś dokonywa a. dokonało: np. p. boju; p. broni = miejsce parad wojskowych; dostać komu p-u, dotrzymać p-u = nie ulęknąć ś. kogo, nie cofnąć ś., nie uciec; stawić ś. na p-u = do pojedynku, do boju; ostrzelać p. = nie zastawszy przeciwnika na placu pojedynku, strzelić w powietrze i ogłosić go za człowieka niehonorowego; wyzwać kogo na p. = na pojedynek; otrzymać p. = odnieść zwycięstwo; wyjeżdżać z czym na p. = wyrywać ś. z czymś niepotrzebnym.