M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego/Pień

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Michał Arct
Tytuł M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego
Wydawca M. Arct
Data wyd. 1916
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Inne P – wykaz haseł
P – całość
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

Pień, główna gruba łodyga drzewa, wznosząca ś. w kierunku poziomym ku górze, od której rozchodzą ś. boczne konary i gałęzie (fig.); ta część pnia, która pozostaje po ścięciu drzewa, pniak, odziemek; p. macierzysty = pień, pozostawiony w celu puszczenia latorośli; kloc drzewa, kłoda; odcinek, pieniek, kawałek pnia, odcięty w kształcie walca; ród, rodzina, pokolenie; ul z kloca drewnianego; sprzedać zboże na pniu = jeszcze nie ścięte; w p. = zupełnie, ze szczętem, całkowicie; w p. nie wiedzieć = nic a nic; wyrżnąć w p. = wyciąć wszystkich, co do nogi; dać głowę na p. = być ściętym; głuchy, jak p. = nic nie słyszy; drągal, niepojętny, głupi, bałwan, kloc; pierwiastek wyrazu, z którego pochodzą inne wyrazy pokrewne, rdzeń.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Michał Arct.