M. Arcta Słownik Staropolski/Stoczyć

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Antoni Krasnowolski, Władysław Niedźwiedzki
Tytuł	M. Arcta Słownik Staropolski
Wydawca	M. Arct
Data wyd.	ok. 1920
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	skany na Commons
Inne	S – wykaz haseł S – całość
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku

›››

[584]

 Stoczyć, 1) S. co na kogo = zwalić, złożyć, zgromadzić (S. na kogo wszystko złe. S. do pewnego sądu sprawy); 2) utoczyć, zwinąć w kłębek (S. masę na gałki); 3) zewrzeć, połączyć (wozy stoczone z sobą); 4) zawrzeć (S. z kim małżeństwo); 5) S. spór, dysputę, rozmowę = poprowadzić, odbyć; 6) S. za kim = popędzić, pognać, skoczyć, ruszyć w pogoń; 7) ściągnąć, sprowadzić, przywieść, skłonić (S. ku pobożności); 8) spospolitować, poniżyć (S. imiona święte). S. się, 1) S. się od kogo = odwrócić się, oddalić się; 2) S. się do czego = przyjść, dojść, zejść; skończyć się na czym; 3) zwinąć się, skłębić się (jeż stoczył się w gromadę); 4) zebrać się, złączyć się, zlać się (S. się w jeden huf); 5) S. się z kim = zewrzeć się, zetrzeć się, natrzeć na niego (wojska stoczyły się z sobą).

[585]

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Antoni Krasnowolski, Władysław Niedźwiedzki.