Kuchnia polska/Legumina prażona
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Kuchnia polska |
| Wydawca | Księgarnia Stefana Knasta |
| Data wyd. | 1912 |
| Druk | Drukarnia S. Buszczyńskiego |
| Miejsce wyd. | Inowrocław |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Kwaterkę mleka, ośm łutów klarowanego masła i 4 łuty cukru wlać w rądel i postawić na ogniu. Gdy się to dobrze zagotuje, wsypać kwaterkę mąki kartoflanej lub najlepszej pszennej, sypiąc nie od razu, lecz po trochu, a drugą ręką ciągle mięszając, trzymać na ogniu tak długo, aż ciasto od rądla odstaje. Należy też uważać aby mąki mniej sypać, jeżeli bardzo sucha, dotyczy to szczególniej kartoflanej. Gdy ciasto ostygnie, rozrabia się je powoli, wbijając po jednemu 8 żółtek. Następnie sypie się dużą łyżkę cukru, i odrobinę tartej gałki muszkatowej, białka zaś na pianę ubite trzeba posolić i domięszać. Tę masę wlewa się w formę, wysmarowaną masłem i wysypaną bułką, wstawia w rądel z gorącą wodą, gotuje na dobrym ogniu całą godzinę i dolewa ciągle wody do rądla w miarę wygotowania. Legumina ta dobrze zrobiona, nie ustępuje najlepszym biszkoptom, podaje się ją z sokiem malinowym lub szodonem. Tak zrobioną można także upiec w rądlu w gorącym piecu, trzymając w nim 30 minut.
Proporcya na 6 osób.
