Promienie niosą już w górę,
W całego świata obliczu
Wszystko-widzące słoneczko. Jak złodziej pierzchną na strony
Gwiazdy z towarzyszką nocą,
Przed wszystko-widzącym Suryą.
Coraz widniejsze promienie,
Oświecające wsze twory
Jarzących ogni potokiem. Wzbijasz się wszystkim widomy
I siejesz, boże słoneczny,
Światło w słoneczne przestwory. Wstajesz przed bogów obliczem,
Przed ludźmi i wszem stworzeniem,
Abyś się przeszedł po niebie. O czysty! oczyma twemi
Patrzący na te padoły,
Gdzie świat człowieczy się rusza — Różniąc pogodny dzień z nocą
I oglądając wsze twory,
Przebiegasz niebios przestwory. Siedm płowych koni u wozu
Ciągnie cię, boże słoneczny,
Promienno-włosy, świetlany! Siedmią czystymi rumaki
Wóz ciągnącymi, a które
Sam zaprzągł, jedzie przez szlaki. Witając światłość po nocy,
Idziem, o Suryo, ku tobie,
Najwyższa nasza światłości!
