Drgnęły tu, ówdzie okna jak klawisze
które nacisła uliczna kapela
młodzi bez jutra, jedni zpośród wiela,
płyną akordy coraz sercu bliższe.
Głos skrzypiec, gitar zgaduje lub pisze
sny niezatarte, życie w struny wciela,
jak późne zmroki skrzypiące w kądzielach
w załomach ulic płyną coraz ciszej.
Na kamienicach drgnęły kapeluchy,
szkarpy niepewnie wysuwa niektóra.
Wstajcie Wy starzy z swej wieczności głuchej!
Graj Krakowiaka, Polonez, Mazura!
Już zapomnieli (płyną wzdłuż posłuchy).
Letarg odnowa rozpłynął się w murach.
