Encyklopedyja powszechna (1859)/Apetyt
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom II |
| Rozdział | Apetyt |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apetyt (od appetere żądać) jest uczuciem wewnętrzném, wzywającem do zaspokojenia niektórych potrzeb organizmu, jak popędu płciowego i wzięcia pokarmu, w razie ostatnim, jeżeli potrzeba ta do wysokiego doszła stopnia, uczucie tego stanu zowiemy głodem. Apetyt i głód uczucia jednoznaczne, różnią się jednak nietylko stopniem napięcia, ale i tem, że głód jako potrzeba nagląca, nie może bydź sztucznie wzbudzony jak i zarówno każdym pokarmem, byle nie takim, do którego jest wrodzona odraza zaspakaja się, gdy przeciwnie apetyt możemy sztucznie wywoływać, a nadto nie zarówno do wszystkich pokarmów, ale szczegółowo do tego lub owego pokarmu objawia się. Mamy wyrażenia w języku naszym: mieć apetyt, jeść z apetytem lub stracić apetyt, albo mieć fałszywy apetyt, to jest do jadła, lub oskomę do jakowego przedmioty. Życzenie dobrego apetytu ażeby jadło smakowicie i zdrowo spożytem zostało. Mieć apetyt na kogo, to jest: ostrzyć zęby, pogróżka, czy w chęci obicia, czy też dania surowego napomnienia, lub zrobienia wymówki. Ztąd wyrazy: apetyczny, apetytny, rzecz lub przedmiot wzbudzające żądzę, oskomę.
