Encyklopedyja powszechna (1859)/Anglezyt
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Anglezyt |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Anglezyt, tak nazwał Beudant siarczan ołowiu, znaleziony po raz pierwszy w kryształach przez doktora Wilheringa na wyspie Anglesea. Niemieccy mineralogowie zowią go Bleivitriol, Fitriolbleierz lub Bleisulphat. Znaleziono go następnie w bardzo wielu miejscowościach, a najpiękniejszy w Wolfach i Baden-wedler. Zwykle znajduje się w kryształach i massach zbitych lub naciekowych. Jest on mocno przeświecający, biały, z rozmaitemi jasnemi odcieniami; połysk szklisto-dyjamentowy; łatwo rysuje się paznokciem, twardość 2, 6. W kwasie saletrzanym się nie rozpuszcza, w zewnętrznym płomieniu dmuchawki daje perłę mleczną. W błękitnym płomieniu redukuje się natychmiast na ołów metaliczny. C. g. 6, 2 — 6, 5. Oprócz wyżej wspomnianych miejscowości znajduje się w Syberyi w Berezowie i Nerczyńsku, gdzie w znacznych massach występuje, używają go jako rudy do wytapiania ołowiu. K. J.
