Encyklopedyja powszechna (1859)/Allofan
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Allofan |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Allofan, minerał z familii glin, nazwany allofanem przez Stromeyera, nazywany bywa także reinmannitem na cześć Reinmanna, który go w końcu 1815 r. pierwszy odkrył w Saalfeld w Turyngii. Znajduje się w postaci zbitej, gronowatej, nerkowatej. Bardzo kruchy. Twardość szpatu wapiennego C. g. = 1,8 — 2,0. Barwy lazurowej, niebieskiej, chociaż są i allofany zielone (w Guldhausen w księztwie Waldeck). Liczne rozbiory dowodzą, że wzór jego najbliższy jest: 2 SiO3 3 AL2O3 + 15. HO. Wszystkie allofany mają przy sobie jako przymieszkę nieco tlenniku miedzi albo wodnego krzemianu miedzi, który około 2,5% wynosi. Pod dmuchawką się nie topi, płomień jej barwi na zielono, w kwasach rozpuszcza z wydzieleniem galaretowatej krzemionki. Oprócz wymienionych miejscowości, znajduje się jeszcze w Schneebergu (w Saksonii), w Firmy w depart. Aveyron i u nas w Miedziano-górze. K. J.
