Encyklopedyja powszechna (1859)/Akceptacyja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Akceptacyja |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Akceptacyja. Wyraz z języka łacińskiego wzięty, znaczy w sprawie: 1) przyjęcie daru, zezwolenie na wzięcie rzeczy, przedtem do nas nienależącej; obrządek do ważności donacyi konieczny. 2) Przestanie na czém, nieodwoływanie się przeciw wyrokowi. Przyjęcie takowego. — W języku naszym dotąd wyraz ten ma kil-korakie znaczenie, i w powszechnym był użyciu w przeszłém stóleciu. Oznaczał bowiem: 1) Wziętość, szacunek, poważanie, np. ten a ten pisarz był u wszystkich w wielkiej akceptacyi. 2) Zdanie, mniemanie, opiniję, np.: „Bogactwa roli są prawdziwe, od akceptacyi ludzkiej szacunku nie biorąc.“ — „Przyjacielowi swemu dziękował, lecz jego rady nie akceptował.“ — „Trzeba poprzestać tych zalotów, bo nas tu nie bardzo akceptują.“ Ztąd wyraz akceptowany, przyjęty, np.: Konkurent już został akceptowany.
