Encyklopedja Kościelna/Cantharus
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Cantharus albo Phiala. W atrium (ob.) czyli impluvium dawnych bazylik znajdowała się fontanna, lub cysterna, przy której lud mył sobie ręce i twarz przed wejściem do domu Bożego; czasza, w jaką spadała woda fontanny, lub obejmująca wodę cysterna, zwała się cantharus (u Greków starożytnych zwała się tak czasza do picia). Phiala (φιαλη), wyraz używany również na oznaczenie fontanny atriowej, znaczy to samo co patera, naczynie okrągłe i nie bardzo głębokie, używane zazwyczaj do libacji. Z czasem wyrazem cantharus nazywano kropielnicę; niekiedy oznacza on pewien rodzaj kandelabru: tak w liturgji ambrozjańskiej znaczy on pochodnię, jaką subdjakon w czasie summy trzyma w jednej ręce, gdy drugą kadzi. Znaczy też lampę wiszącą (lycnus), nazywaną u greków butto, βούτις. Cf. Martigny, Diet. d. antiq. chr. N.
