Encyklopedja Kościelna/Camerlengo świętego Kościoła rzymskiego
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Camerlengo (Camerarius) świętego Kościoła rzymskiego. Miejsce dawnego vice-domini, a później archidjakona, zajął po XI w. camerarius (ob. Camera) w zarządzie dochodów Stolicy św. i skarbu papiezkiego. Z czasem znaczenie jego ciągle się wzmagało. Eneasz Piccolomini (później Pius II) in apologia ad d. Martinum Mayer pisze, iż obowiązkiem camerlinga jest: „czuwać nad całą administracją miasta, opiekować się wojskiem, traktować kwestje polityczne i skarbem zarządzać.“ W czasie wakującej Stolicy Apostolskiej C. przedstawia zewnętrznie władzę królewską, czuwa nad wykonywaniem rozkazów ś. kolegjum i ma prawo bić monetę ze swoim herbem. Pius VII konstytucją Post diuturnos ograniczył jurysdykcję kardynała kamerlinga, zostawiając mu tylko znaczenie ministra skarbu i prezydencję kamery, a uznając innych członków kamery za niezależnych zupełnie od niego w swych funkcjach. — Kolegjum kardynalskie ma także swego kamerlinga (camerariuss. collegii cardinalium) od czasów Leona X, Papieża. C. ten administruje dochodami kolegjum, rozdziela je pomiędzy kardynałów obecnych in curia, nadto regestruje i podpisuje akty konsystorskie (w księdze Acta consistoriala) i kongregacji kardynalskich (w księdze Congregationes capitum ordinum). Obowiązek ten roczny spełniają z kolei obecni w Rzymie kardynałowie. N.
