Encyklopedja Kościelna/Benignus święty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Benignus święty, apostoł Burgundji (1 List. al. 17 Lut., 26 Kw., 1 Maja, 6 Czerw., 19 Paźdz.). Powszechnie utrzymują, na zasadzie wszystkich martyrologji, że św. Benignus był uczniem św. Polikarpa, że przybył do Gallji ze śś. Andochjuszem i Thyrsem (24 Września), dla głoszenia Ewangelji, i że najprzód opowiadał wraz z nimi wiarę świętą w Autun, gdzie ochrzcili całą rodzinę Fausta, ojca św. Symforjana. W 1839 r. odkryty kamień w Autun poświadcza najniezawodniej, że tam w półowie II wieku było już zgromadzenie wiernych, zapewne pracą św. Benigna utworzone. Następnie mąż święty przeszedł do Langres, a w końcu do Dijon, gdzie, wytrzymawszy najokrutniejsze męczarnie, poniósł śmierć męczeńską. Podług Mart. rom. miało to być za cesarza Marka Aureljusza (161—180), podług innych 150 lub 169 r. Św. Grzegorz turoneński wzniósł na jego grobie kościół, i to dało początak sławnemu opactwu św. Benigna, należącemu do benedyktynów, kongregacji św. Maura. Przedstawiają tego świętego na obrazach błogosławiącego w ubraniu kapłańskiém, z kluczem, a obok niego wiele psów. Niewiadomo dla czego klucz mu dodają, psy zaś dla tego, że do uwięzionego miano wpuścić 12 psów zgłodniałych, które mu jednak nic złego nie uczyniły (Surius, 1 Novemb.). Piemont ma go także za swego patrona. W Mart. rom. imię świętego znajduje się pod d. 1 Listop., innych, wyżej podanych, dni obchodzi się pamiątka różnych przeniesień jego relikwji.
