Encyklopedja Kościelna/Benedicite
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Benedicite omnia opera Domini Domino... Jest to kantyk, albo pieśń, wyjęta z pieśni dłuższej trzech pacholąt, wrzuconych przez Nabuchodonozora w piec ognisty, a zapisanej u Daniela III, 52—97. W święta, niedziele i w czasie wielkanocnym na Laudes, zawsze się mówi ten kantyk; na końcu nie dodaje się Gloria Patri, z racji, że i tak już doxologja w imię trzech Osób Trójcy Przenajświętszej: Benedicamus Patrem, et Filium, cum S. Spiritu, przez Kościół dodana. Wiersz za nią ostatni jest 56 tegoż rozdziału, przełożony ze środka pieśni, z dodatkiem Domine. Amen tu się opuszcza ze specjalnej rubryki Brewjarza. Odmawia się jeszcze ten kantyk na dziękczynienie po Mszy świętej. Kapłan, uczyniwszy rewerencję ołtarzowi, nakrywa głowę biretem i wraca do zakrystji, mówiąc antyfonę Trium puerorum, stosownie do rytu, i kantyk Benedicite. Nie obowiązuje ta rubryka pod grzechem wedle teologów i liturgistów, wszyscy jednakże na to się godzą, że najwłaściwsza jest nauczyć się go na pamięć i wracając od ołtarza odmawiać. Wzywanie różnych stworzeń i tworów do dziękczynienia Bogu, jest dykcją poetycką; stworzenia dwojako mogą chwalić Boga: pokazując swą piękność i pożytek, na jakie od Boga dane, albo też swą pięknością, pożytkiem, a oraz dziwnym ustrojem zniewalając ludzi do dziękczynienia Bogu. — Benedicite Pater Reverende, mówi wielekroć djakon i subdjakon celebransowi, inwitując do benedykcji; biskupowi zaś w tych razach mówi się Benedicite Pater Reverendissime, lub B. Reverendissime Pater; podobnież lektor przy benedykcji stołu. X. S. J.
